6 ΙΟΥΝΙΟΥ 1993 (ΜΝΗΜΕΣ)
Μετά την υπερπροσπάθεια της 33ης αγωνιστικής κόντρα στην ΑΕΚ και το άτυχο για την ομάδα μας αποτέλεσμα όλος ο φίλαθλος κόσμος της πόλης ζούσε για το τελευταίο παιχνίδι το οποίο ήταν εκτός έδρας με τον Ηρακλή.Η εβδομάδα μέχρι να έρθει η Κυριακή δεν περνούσε με τίποτα.'Ολοι είχανε μείνει στο χαμένο πέναλτυ του Κόλεφ και στους βσνδαλισμούς των οπαδών της ΑΕΚ.Επιτέλους είχε έρθει η στιγμή για τον μεγάλο αγώνα. Η αποστολή της ομάδας είχε φύγει από την Πέμπτη κυρίως για λόγους ηρεμίας όπου και διέμενε σε ξενοδοχείο του Πανοράματος.Τα 4 λεωφορεία και τα εκατοντάδες αυτοκίνητα ξεκίνησαν από νωρίς σε μια εκδρομή δίχως αύριο.Ο Εδεσσαϊκός έπαιζε μόνο για ενα αποτέλεσμα.'Ηθελε μόνο νίκη.'Ολοι γνωρίζαμε εξ αρχής οτι ο Πιερικός θα κέρδιζε την Ξάνθη στην έδρα του.Παράλληλα έπρεπε και ο ΟΦΗ να κάνει το αυτονόητο κερδίζοντας στην έδρα του τον Ιωνικό.Η αλήθεια είναι ότι οι συγκυρίες δεν ήταν με το μέρος μας.'Ολη την χρόνια ο Ηρακλής ήταν αήττητος στο Καυταντζόγλειο ενώ εμείς δεν είχαμε γευτεί την χαρά του διπλού. Παρόλα αυτά όλοι αυτοί που ταξιδέψαμε στην Θεσσαλονίκη εκείνη την ημέρα το πιστεύαμε.Πολύ πριν αρχίσει το παιχνίδι είχαμε πάρει τις θέσεις μας και είχαμε κερδίσει την μάχη της εξέδρας.Τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού ηταν αναγνωριστικά με τον Ηρακλή σιγά σιγά να αποκτά κατοχή.Μάλιστα σε μια ανύποπτη φάση έγινε και το 1-0.'Ηταν που ήταν δύσκολο άπο την αρχή αυτό το γκολ έμοιαζε να είναι η ταφόπλακα στα όνειρα μας.Οι ποδοσφαιριστές μας όμως όχι μόνο δεν το έβαλαν κάτω αλλά συνέχισαν με ακόμα περισσότερο πάθος.Το βλέπαμε,έβγαινε προς τα έξω αυτό,γυάλιζε το μάτι τους.Σε ένα φάουλ 3-4 μέτρα κάτω από το κέντρο κέρδισε ένα φάουλ η ομάδα μας.Ελλείψει Κόλεφ την εκτέλεση ανέλαβε ο Πασσαλής.Ο επερχόμενος πρόεδρος το πιστεύε,την ζύγισε σουτάρε και έστειλε την μπάλα στο αριστερό παραθυράκι του Λεκίδη για να πετύχει με το γκολ της χρονιάς και σίγουρα της ζωής του,την ισοφάριση σε 1-1.Και πάνω που άρχισε να στρώνει η όλη κατάσταση ο διαιτητής της αναμέτρησης καταλογίζει πέναλτυ εις βάρος της ομάδας μας.Την εκτέλεση αναλαμβάνει ο Σκαρτάδος αλλά ο Τάκος αποκρούει κρατώντας το 1-1 όπου ήταν και το σκορ ημιχρόνου.Στην κερκίδα επικρατούσε τρέλα και ντελίριο ενθουσιασμού.Πλέον και οι ελάχιστοι απογοητευμένοι αρχίσαν πλέον να το πιστεύουν.Ο παράδεισος από την κόλαση είχε απόσταση μόνο ένα goal.Δεν θυμάμαι και πολλά από το δεύτερο ημίχρονο παρά μόνο το γλυκό σφύριγμα του ρέφερυ και τον καταλογισμό του πέναλτυ υπέρ μας.Ο Τσολερίδης είχε πάρει θέση από τα έντεκα μέτρα και με καταπληκτική εκτέλεση διαμόρφωσε το 1-2 είκοσι λεπτά πριν την λήξη.Πλεόν δεν είχε μείνει φωνή.Αυτό που φαινόταν ακατόρθωτο είχε επιτευχθεί.Η λήξη του αγώνα μας βρήκε όλους ένα κουβάρι.Παίκτες,φίλαθλοι,διοίκηση είχαν γίνει ένα και δεν έλεγαν να φύγουν από το γήπεδο.Τα πανηγύρια συνεχίστηκαν σε όλη την επιστροφή προς την 'Εδεσσα καθώς και ολο το βράδυ στα μπουζούκια.'Ηταν μια από τις πιο έντονες στιγμές που έχω ζησει και πραγματικά νιώθω ευλογημένος,δείγμα πως εαν είμαστε όλοι ενωμένοι και μαζι είμαστε ανίκητοι.
